Zaterdag vertrokken we omstreeks 16.20 uur richting Vlaardingen. Ik geef toe dat ik met enige regelmaat ervoor zorg dat we niet op het afgesproken tijdstip kunnen vertrekken, maar gelukkig zijn er meer in ons team. Nina deed haar, inmiddels voor ons bekende, middagslaapje en kwam na een wake-up call van Rianne voor de laatste keer op de fiets aangeraced…
We konden nu aan onze wereldreis beginnen. Zo voelt het in ieder geval wel naar Vlaardingen. Het is jammer dat we er zelfs 2x per seizoen naartoe moeten, omdat zowel dames 2 als 3 bij ons in de competitie zitten. Tegen dames 2 hadden we daar onze 1e wedstrijd van dit seizoen al gelijkgespeeld. Dus dit was de laatste keer dat we naar Vlaardingen moesten…
Onderweg werden we opgeschrikt door een spookrijder, maar of mijn medepassagiers dat door hebben gehad betwijfel ik. Op een steeds harder volume gingen de verhalen over zomerkamp over de achterbank. Het was de laatste keer geweest dat Nadieh zoveel shotjes zou drinken…
Eenmaal in Vlaardingen aangekomen was de grote vraag of Daniëlle Verspoor-De Bruin mee zou spelen. Altijd leuk om tegen een olympische topscoorder te spelen, maar als het niet hoeft, dan liever niet. De laatste keer dat we Daniëlle dit seizoen in actie hadden gezien moest ze ons fluiten tegen ZPB…
Jelle moest zich haasten vanuit zijn wedstrijd met heren 2 om op tijd te zijn. Yvonne hield daarom een kort maar krachtig praatje. Winnen is wat we kwamen doen. Lekker blijven zwemmen en niet het fysieke contact aangaan. Eigenlijk zoals we dus altijd spelen (verder zal ik me niet uitlaten over onze tactiek, je weet nooit wie het leest). Jelle wilde bij aankomst ook nog wat zeggen en stapte daarvoor per ongeluk naar buiten. Hij was niet de eerste die dat deed en vast en zeker ook niet de laatste…
Daarna volgde onze warming up. Met onze sprintjes waar zelfs Daphne Schippers jaloers van wordt en een brul die het luchtalarm overtreft, probeerden we al indruk te maken op onze tegenstander. En toen gebeurde het. Wat weet niemand meer, maar het moest in het stukje worden meegenomen (bij deze). Wellicht dat Jelle het zelf nog weet, maar het zal vast weer zo zijn geweest dat hij de laatste was die omhoog sprong en een brul gaf…
De wedstrijd begon. We wonnen met 3-11. Gezien het feit dat er zich wellicht ook jonge lezers onder ons publiek scharen zal ik me verder niet uiten over de wedstrijd. Maar Rico Verhoeven en Badr Hari zijn lieverdjes in vergelijking met deze dames. Het laatste fluitsignaal voor het einde van de wedstrijd werd gegeven, dat leek helaas ook het enige waarvoor de scheidsrechters hun fluit hadden meegenomen…
Dat was het dan; de laatste wedstrijd van dit jaar, de laatste keer dat Nina met ons meespeelde, de laatste keer naar Vlaardingen dit seizoen , de laatste…
Wat 2019 ons gaat brengen weten we nog niet, maar wij blijven heel hard werken om dit niet de laatste keer te laten zijn dat we gewonnen hebben. Daar kunnen jullie op rekenen! Tot het laatste moment blijven wij strijden om bovenaan te blijven staan.
Tot slot wil ik namens het team Nina ontzettend bedanken! We vinden het jammer dat ze zal stoppen, maar begrijpen haar keuze om zich volledig te focussen op haar studie. Haar mega lange armen, het breaken, haar snelheid en haar schot maakte haar tot een zeer gewaardeerde speler. Nina heeft tot het laatste moment laten zien waarom zij in het 1e damesteam speelt…
Patricia