Op Romy na waren we op volle oorlogssterkte. Met pijn in het hart hadden moeten accepteren dat ze er niet bij kon zijn, maar soms heel soms moet je je lot ondergaan en hopen op het beste.
En in dat licht hadden we een pact gesloten met DKD/Kouderkerk en waren daar de avond te voren te gast om een trainingswedstrijd te spelen. Tess, Laura en K’Isa waren daar ook bij, helaas zonder Isa en Vianne, maar geoefend moest er worden. Hier kon Romy wel haar kunsten laten zien en dat mocht ze. Sanne en ik hadden uitgebreid de mogelijkheid om heerlijk te experimenteren met de nieuwe lichting amazones, en dat ging prima. Bijna dat hele combinatieteam van DKD/ Kouderkerk speelt competitie bij de volwassen dames. Dus ja, hoe gaan we dat gevecht aan. In stevig overleg met Sanne besloten dat we juist de nieuwe lichting een kans zouden geven.
Tess (12), Laura(12) en K’Isa(12), aangevuld met Lynn(12), Jose(13), Romy (13) en Saphira(14). Niet gedacht dat met 14 jaar je al een ouwe taart kan zijn maar iemand was hem.
Nu zou je redelijkwijs verwachten dat een team met de helft d-aspiranten weggeveegd zou worden, niet dus. En dat stemt tot tevredenheid. De avond verder gecombineerd door ook Moran, Quinta, Naomi en Nina mee te laten draaien en tegen het eind nog even laten zien wie Sassenheim is door er 4 achter elkaar er in te rammen, omdat ze twijfels hadden of we echt wel zo goed zijn, …ja dus.
Ok, beetje pochen mag.
De berichten die we kregen over SVH waren divers, van een geweldig team met een prachtige aanvalsopbouw, tot groep stille killers. Een groep meiden die met de minste kans al weten te scoren. Hier moesten we een plan voor maken. Dit gevaar moest in de kim worden gesmoord, maar hoe.
Je zou zo’n team soms wel eens magische krachten toedichten als je even niet oplet, die ochtend wilde ik op m’n fiets naar de training gaan maar ben ongelooflijk hard met de straat in aanraking gekomen, schichtig keek ik snel om me heen of daar niet iemand stond te loeren maar zo ver gaat tegenwoordig de psychologische oorlogsvoering al. Wekenlang via het internet al lastiggevallen welk team ze nu weer huilend het bad hadden laten verlaten.
En om een idee te geven hoe ver dat gaat even een stukje van een mailtje van hun aanvoerster (Merel van Schendel (nummer 10 SVH Cm1) wat ze naar me stuurde; “Beste coach van Sassenheim, Nog bedankt voor de leuke wedstrijd J . Hieronder nog wat informatie over de meiden uit ons team:, etc etc.”
Het gaat er niet om dat dit pas de volgende dag naar mij werd gestuurd het gaat om de actie, de gedachte. Dit team was tot op het bot voorbereid, ze hadden hun kwebbelaanvoerder aangewezen om mij klem te zetten (grapje Merel), daarnaast hadden ze een haag van spelers neergezet waar schielijk geen einde aan dreigde te komen.
Er zelfs een meisje bij die nota bene even groot was als ik, en de rest was nou niet veel kleiner. Die arme Sassemse meisjes dacht ik nog, toen we gebogen door deze ere-haag liepen.
Vlak daar voren was er de gebruikelijke vrolijkheid, maar ineens kwam er een klammende stilte over het team, een serene rust daalde neer en persplexed hield ik m’n mond. Een haast satanisch grimlachje krulde om de mondhoeken van Moran en Chantall-Nina Bijman, in de ogen van Quinta zag ik alleen maar grijze mist en onze Ninja herself “Lynn” had bijna zwarte ogen. Saphira en Jose hadden strak gespannen kaken en Naomi en Vianne bewaarde de rust. Isa was de enige die nog een blik van herkenning gaf maar ook dat licht in haar ogen doofde naar een poel van ondoorgrondelijkheid. Wat ging hier gebeuren, in m’n hart schreeuwde ik om Sanne. Dit was niet het moment om aan de andere kant van het bad te zitten achter de jurytafel. Daarom hebben ze coach-koppels uitgevonden.
Ik heb wel eens gehoord van die vrouwen clashes, nu ging er strijd gevoerd worden. Hier zou bloed vloeien, althans, ego’s zouden gebroken worden, zieltjes geknakt, nagels gescheurd, zakdoeken volgesnotterd. Dit wordt zo’n wedstrijd, waarvan je nu al weet, dat jaren later er hele cohorten psychologen de handen vol zullen hebben om de schade te herstellen, die op deze dag zou worden aanhericht.
Tot diep in de nacht waren Sanne en ik bezig geweest om de opstelling door te nemen en iedere eventualiteit te analyseren en tegentacktieken te ontwikkelen. Mijn hemel wat duurt zo’n nacht lang.
Snel in het voorbijgaan fluisterde ik Nina in de oren dat zij het doel als eerste zou gaan verdedigen en Quinta zou haar na twee partjes vervangen. Als we zo lang stand konden houden.
Ok, Marjan en Bas waren de scheidsrechters, beter konden we het niet hebben.
Maar, wat we nog nooit meegemaakt hadden, gebeurde nu, de bal, onze bal, werd afgepakt door een sterk spelende Nummer 7: Marilène, de aanvoerder van SVH, en zoals Merel zei ‘super lang’. Ze zwemt t snelste in het team (nou ja borstcrawl dan). Zij zwemt ook altijd op in de wedstrijden en heeft uit mn hoofd maar 2x de bal niet gehaald. Ja drommels, dat gebeurde nu ook. En wat een pot. Anval na aanval, sassenheim wat sterker, maar SVH gaf zich niet gewonnen maar eindelijk na een prachtige rush van Lynn op 1:04 eindelijk de verlossende 1-0. Haar moeder in extase en ik dacht zelfs dat ze het Wilhelmus inzette, maar ik zal me wel vergist hebben. Dana ter Haar (SVH) moest vol in de ankers en kreeg een U20. Ik zeeg op m’n knieën en hief m’n handen in de lucht zouden ze, zouden ze. En ja hoor, het leek wel Sinterklaas, we waren getuigen van een man-meer opstelling, OK vrouw-meer opstelling. En Lynn kon de klus klaren 2-0. Rust
Ik wist dat het rommelde, en nog maar koud na de start vloog Moran ervandoor, ik wist zeker dat vlak darvoor er nog 7 tegenstanders waren maar vreemd genoeg leken er een paar in rook op te gaan en Moran sprong van vreugd bijna uit het bad voordat ze schoot, 3-0. Niet veel later een sprachtige split-pass-schot waar Quinta zo’n beetje copyright op heeft, 4-0. Rust
Wissel, keepers vervangen, Quinta uitleggen dat ze ‘In’ het doel moest blijven, maar een gegrom was m’n deel. Nina ontdaan van haar Keepers-ketenen dook naar voren en we gaven de scheidsrechters het teken dat ze konden beginnen.
Saphira speelde bijna bovenmenselijk maar moest uiteindelijk eveneens hard optreden wat werd beloond met een U20 (wee de scheidsrechter die dat aandurft), en ja hoor. Hoogst persoonlijk ramde zij de bal, zoals alleen zij dat kan, in de touwen, 5-0. De rust zelvde, Vianne moest helaas ook stevig optreden wat met een U20 werd bestraft. SVh bleek steeds verder aan te dringen en stevig verdedigen bleek noodzakelijk, eindelijk een echte tegenstander. Powergirl Naomi, gaf het publiek een rondje en brak prachtig door het midden door na mooi aangeven van Moran, 6-0. Op de linkerkant heerste Jose, mar helaas zelfs zij moest in de ho-ankers en moest een U20 ervaren. Inmiddels had ik begrepen dat m’n collega aan de overkant een zelfde soort probleem heeft; man-meer en C-meiden gaan niet goed samen. En wederom wist SVH de overtal situatie niet te benutten, zonde.
De laatste part begon goed en onze Chantal-Nina had na een 1-2 met Vianne een prachtig schot, 7-0. Maar nog geen 30 seconden later, Esmee van der Sanden(SVH, Nummer 6:. Ze zwemt super snel en schiet HEEL hard. Ons enige goal deze wedstrijd was door haar gemaakt. Ze is jammer genoeg niet even goed in mikken als hard schieten, maar als het goed gemikt is, zit de bal ook wel goed in het goal) en ja hoor 7-1.
Vianne kreeg vleugels en knalde prachtig vanuit haar midvoorpositie, 8-1 en vlak voor het einde kon Naomi de einduitslag op 9-1 zetten.
Sannen en ik zijn wederom super trots op de meiden en gelet op het commentaar van SVH na de wedstrijd hadden zij, zelf na de nerderlaag, een hele leuke pot gespeeld.
Stand: Sassenheim C-Meiden no 1
BZ&PC no 2
SVH no 3
—————————————————————–
Elke week schrijft Henk Trap Jr. een exclusief verslag voor ZVSassenheim.nl
