Nou dat is meteen duidelijk. Het gaat over de C-meiden. Alsof dat enige duidelijkheid nodig had. Maar goed, als verhalenverteller ga je ver om de lezer te behagen.
Zaterdagavond een afgeladen zwembad, Top scheidsrechters aan de bak en een zinderende sfeer. Ouders die nagels de tot op het bot en sommigen tot aan het merg gekloven hadden in zenuwachtige sfeer bijeen. Buren, Opa’s en Oma’s iedereen was opgeroepen. Een voorschot was al genomen de afgelopen week als ze stonden te snoeven bij de koffietafel, Ik ben de vader van of Ik ben de moeder van. En helemaal eerlijk te zijn, ben er zelf ook niet vies van.
In de ochtend was als een mokerslag de mededeling gekomen dat een van de topscoorders, Isa, niet aanwezig kon zijn. Op dat moment gaan de raderen draaien, klein-Isa onze belofte uit de D-jeugd en onze nieuwste aanwinst Romy gingen extra hard trainen om een goede sparringpartner te zijn. Anouk als vanouds en Annelot zouden de meiden afknijpen en als geheime wapen stelde we Jose op in het doel. Enige weken hiervoor hadden we al stiekem geoefend met dat concept maar besloten dat te bewaren als het water over de dijk dreigde te klotsen. En dat moment was nu aangebroken.
Iets later dan de anderen kwam ik zelf op de fiets naar het zwembad en zag de reuring al bij de balie. De meiden van Zoetermeer moesten met geweld uit de auto’s worden gedreven en als geoefende veedrijvers stonden de beide coachen met het leek wel prikstokken de meiden naar binnen te manoeuvreren. Dit was duidelijk een team wat er zin in had. Ik dacht eerst nog dat ik het knallen van een zweep hoorde, maar het was een overslaande moederstem die nog snel gehaast afscheid nam van haar dochtertje.
Als iemand ooit zich heeft afgevraagd hoe die arme jager zich voelde die Bambi voor de ogen van z’n moeder afschoot dan heb je ook een idee hoe ik me op dat moment voelde. Met een prikkelend gevoel in de ogen liep ik weg onderweg iets mompelend over Fischermens Friend.
Ik geloof dat de meeste al iets gehoord hadden van dat rare telefoontje wat ik de afgelopen week had gekregen. Samengevat kwam het op het volgende neer. Een dompteur in een van de grotere circussen wordt binnenkort gedwongen om niet meer te mogen werken met wilde dieren zoals tijgers en leeuwen. En nu zat hij te denken aan ….de C-meiden. Ook zij vreten de tegenstander met huid en haar op. Dus… Met moeite kon ik de arme man op andere gedachte brengen, zoiets mag niet in Nederland. Desondanks bleef de gedachte in m’n hoofd malen, kan ik nog wel m’n rug naar hun toedraaien, als ze lachen waar denken ze dan aan.
Ok.
Met een emmer volgeladen met verwachtingen gingen we de bespreking in. Nog 1 keer probeerde ik de meiden te overtuigen dat een man-meer niet betekent dat dat iets zegt over vrouwen en dat het van mijn part ook wel een vrouwen-meer mag worden genoemd. Maar laat maar, zo’n discussie valt niet te winnen en vastbesloten volharden zij in hun vrouwenpact. Wij doen niet aan een man-meer. En wat ik geleerd heb van de groten, die grossieerden in verlies, buig je hoofd en aanvaard je lot. Paul en Jelmer wijze woorden.
In zo’n thuiswedstrijd moet je je van je goede kant laten zien. Waar kan je het beste op de kant klimmen en vriendelijk de toegestroomde supporters toelachen. De vader van Moran had een heuze professionele fotograaf uitgenodigd en de goede man heeft zelfs ook nog diverse foto’s gemaakt (200-300). Die gaan we de komende tijd zien.
Jose, had haar plekje begonnen en uit pure vreugd sprong ze steeds bijna uit het water. We hadden de grootste moeite om haar schouders onder water te houden daar ze anders last van de kou zou krijgen. Na kort beraad hebben we toen een paar bakstenen aan haar middel gebonden om deze vreugd wat te temperen. De moeder van Jose glom zo van trots dat de omstanders een zonnenbril moesten opzetten.
Maar was dat terecht.
Zeker.
Jose groeide zo in dat doel, aanval na aanval schoten blokkerend, dat al snel het doel niet meer groot genoeg was. En daar werd de kiem van het succes geboren. Er was simpelweg geen plaats meer voor onze speleres en noodgedwongen werden ze naar de andere kant van het bad gestuurd. Dit is mijn ‘lebensraum’ hoorde ik haar nog mompelen.
In een waanzinnig tempo werd het ene doelpunt na het andere gemaakt, iedereen mocht meedoen. Kijk eens mama ik kan ook scoren hoorde ik al 14-15 keer tijdens de eerste twee parten. Na twee parten, hemels. Hoe moet dit verder.
In de tussentijd had ik niet goed op Saphira gelet. Maar toen zag ik wat flitsen in haar ogen. Boze tongen hadden verteld dat zij tijdens het familie bezoek op Taiwan op de geschriften van Generaal Sun Tsu (500 jaar voor Christus) was gestuit, die een boek had geschreven over “The Art of War”. En dat zij nu samen met haar teamgenoten dit aan het toepassen waren.
Dus dat hadden ze gedaan in de ellenlange sessies in de kleedkamers. Daarom moest ik urenlang wachten. Weg mijn zelfvertrouwen en ik nog zo denken dat ik een (klein) beetje had bijgedragen aan het succes.
Diegene die vaker komen kijken weten dat buiten de reguliere wedstrijdtijd ook de netto aanvalstijd wordt bijgehouden. Er moet binnen de tijd op het doel worden geschoten en anders gaat de bal over naar de tegenstander. En dat hebben we gezien, keer op keer moest WVZ moedeloos de bal weer inleveren als het wer niet tot een schot poging kwam. De pressing van Sassenheim ging zelfs zo ver dat we twee meisjes met een schoenlepel van elkaar moesten losmaken. Zelfs het ademen van de WVZ meiden werd gecontroleerd en in kleine porties afgemeten doorgegeven.
Poging na poging werd onderbroken en in steeds snellere aanvallen werd de keepster bewerkt. Wat duurde langer? een Sassemese aanval of het veroveren van de bal.?
Nu blijkt dat er al een tijdje een discrepantie bestaat tussen wat wij zien als de werkelijkheid en die van de elctronische. Voorbeeld: het eerste doelpunt werd door Sassenheim gescoord op 04:18 (let op de tijd!!) door Saphira Hüsler (1-0). En dan ga je toch een beetje twijfelen. Op dat moment zat ze naast me op de bank, maar je weet maar nooit. De meiden hebben al vaker bewezen dat ze bovenaardse dingen kunnen doen dus misschien is het wel waar. Aan de andere kant de pupil van de week, Moran was aan het schreeuwen van vreugd hoe goed ze gescoord had. Twijfel, twijfel gunnen we dit puntje aan Moran of laten we het zoals het nu in de analen van de KNZB voor eeuwig zit opgetekent.
Al eerder heb ik verteld over d familieband die al die meiden hebben. En daardoor krijgt b.v. Vianne extra armen (2-0) weet Naomi zich ook gesterkt (3-0) en doet Vianne alsof het een wedstrijdje is (4-0), nee denkt Naomi (5-0) direct in de 2e part. Ik doe mee, ik doe mee Moran (6-0) en Holywood star Nina (7-0). Iemand ooit een dogfight gezien tussen meiden wanneer ze het gevoel hebben dat er iets op het spel staat. Wat moet je denken over zo’n stand, let wel pas 03:43 2e part.
En op dat moment moet je soms wel even op de rem trappen, een meisje van WVZ werd er uit gestuurd. De man-meer, Vrouw-meer, C-meisje-meer werd niet ingezet. Maar vlak daarna, nadat ze nog knipogend naar haar vader keek Quinta (8-0). Wat mijn medespeelster kan, kan ik ook moet een ander WVZ meisje gedacht hebben en ook zij mocht even uitrusten.
Schone slaapster Lynn deed echt mee en gaf een juweeltje (9-0), haar moeder hield het niet meer droog en liet zich snotterend trootsen door de omstanders. Naomi, joehoe familie hier kijk eens, eerlijk volgens mij ging het zo, (10-0). Ik doe mee hoorde ik Jose roepen en liet een gaatje open in de linkerbovenhoek en ja hoor sportief mocht WVZ de eer redden (10-1).
Papa, papa kijk eens naar je trots hoorde ik kort in de 3e part en ja hoor Quinta (11-1). Vianne was in de rust druk gebarend door haar familie gewezen op de reden waarom ze waren gekomen, denk aan de familie eer. Met een verbeten blik dook ze in het water pakte de bal af van de scheidsrechter gooide de bal vervolgens in het water en ramde de bal in de touwen (12-1) en nogmaals (13-1). Je weet hoe ze zijn, en ja hoor een klein lachje naar Naomi nana nana.
Quinta onderwijl bewust dat een wedstrijd gaande was anders dan die tegen WVZ moest optreden (14-1) en ja hoor nogmaals (15-1) direct in de laatste periode.
En als echte top-atleten gingen ze steeds bij de 2m bij de tegenstanders uit het bad, als ze gewisseld moesten worden, om vervolgens zwaaiend naar het publiek terug te lopen naar ons hoofdkwartier. Krijg zo’n prima donna dan ooit maar weer met de voeten op de grond.
Enfin Lynn, zag dat moeders voldoende was hersteld en gaf de bal de nachtmerrie van z’n leven (16-1). Saphira had haar tegenstander inmiddels volkomen uitgeput en scoorde zo mooi dat ook ik tranen in m’n ogen kreeg(18-1). Voor een moment waarde een serene rust in het zwembad wat direct daarna werd verbroken door gebruld enthosiasme. Hier komen mensen voor kijken.
Quinta vroeg om aandacht kreeg daarvoor de (inmiddels nieuwe) bal en gaf een bloedje van een afstandschot (18-1). De publiekswissel van Jose en Moran voor het doel was ook een flink succes gebleken. Beide meiden super gewerkt, trots.
De stand:
Sassenheim Cmeiden 1e plek; 7 wedstrijden 21 punten doelsaldo +66
SVH (Rotterdam) 2e plek; 5 wedstrijden 13 punten, doelsaldo +40
—————————————————————–
Elke week schrijft Henk Trap Jr. een exclusief verslag voor ZVSassenheim.nl
