Tja, daar denkt nou niemand aan.
Voetbalcoaches hebben het toch maar makkelijk. Als er twee doelpunten worden gescoord dan wordt de hele vereniging platgebeld. Laat staan 3.
Ik kreeg als verzoek om de doelpunten bij te houden en als het kan de P-tjes. Volgens de Dikke van Dale bestaat zoiets niet maar een waterpoloër weet dat een P als een persoonlijke fout wordt genoteerd.
Om met het laatste te beginnen; Isa en Jose. Zij scoorden op dat vlak, alhoewel fout!!
Het gaf ze wel mooi even de tijd om met een zelfvoldane blik het slachtveld van een afstandje te beoordelen. “Wacht maar, ik kom er weer aan.” Je kon het bijna horen.
Voordat ik met de rest van mijn taakbeschrijving begin, eerst nog iets wat me van het hart moet.
Hoe lang kan je voortborduren en geniet je van het succes van je voorganger. De geschiedenis leert ons dat de Russen die de Duitsers opjaagden in ’44 flink geïnspireerd waren door Djengis Kahn met z’n horden. De Gealieerden invasie in Normandië was ooit dunnetjes voorgegaan door de Noormannen.
En hoe lang blijf ik in de schaduw van de waterpoloprofessor Harry PHPD Sistermans ?
En dan nu het belangrijkste. …
Naomi, Nina, Quinta, Saphira, Jose, Moran, Vianne, Isa en Lynn. Het team wat met capitalen wordt geschreven. T E A M. Zelfs als je zo’n kanjer als Naomi met pijn in het hart thuis laat, weten de kanonnen indruk te maken.
Gelukkig hadden we ruim de tijd zonder dat het bad door anderen werd gebruikt om even lekker in te zwemmen en de bal even te voelen. Isa, hoe bedenkt ze het, gooide haar bitje uit haar mond en smeet dat ding in het water (kan ook zijn dat ze het verloor maar dat geloof ik niet). Dus voor haar even geen inzwemmen, gooien en andere ongemakken. Lekker op haar gemak was ze aan het poedelen met een zwembrilletje op de tegenstanders volkomen in verbazing, wat is dat voor een inzwemtechniek. Ik zag de coach direct aantekeningen maken en een paar meisjes gingen Isa nadoen, rukten wat bitjes van medespelers uit de mond en gingen ze apporteren.
Wat stond er nog meer op de rol:
Saphira was door het lot (laten we haar Sanne noemen) aangewezen om het doel te verdedigen. En dat was ze plan, zelden iemand meegemaakt die zo geconcentreerd en vol overgave briesend de bal eruit ramde. Voor de wedstrijd hadden we al besloten dat elke bal richting het doel eigenlijk een falen van het team was en zij (Saphira) hoogstens (als het niet te veel moeite was en paste in haar agenda en ze toevallig ook nog die kant uitkeek) een paar handen in de lucht kon steken om een bijdrage te leveren in het tegengaan van een doelpunt.
Quinta bood me een drankje aan en de wedstrijd kon beginnen.
Help, wat een onheil, door niet scherp verdedigen een lange-afstand- pis-boog- tater-lob;
1-0
Ongekend, wat een brutaliteit. Hier moest tegenop getreden worden en snel, sneller dan ik door had, gelijke stand; 1-1.
Wederom de dekselse meiden van Kempvis; 2-1. Wat gebeurd hier wat een sensatie, zijn dit nog staartjes Harry PHPD Taktiek. Gelukkig; 2-2 en toen begon het.
Duidelijk werd dat het team wat aan het dollen was, zowel de tegenstander als de eigen coach moesten het ontgelden. In een ontzagwekkend tempo het ene doelpunt na het ander.
Zoiets valt niet te noteren (wat m’n tweede taak was), zowat iedereen scoorde. De tegenstander werd zover teruggedrongen dat een aantal al bijna in de kleedkamer hun jas stond aan te trekken.
De coach van de tegenstanders, de arme man, had handen en assistenten vol om hun meiden terug het water in te drijven. Houdt stand hoorde ik de man brullen. Gelijk een Gandalf “You Shall Not Pass”.
Werd hier geschiedenis geschreven. Is dit zo’n wedstrijd waarover je later trots verteld, ik was erbij.
Moran begon helaas geblesserd aan de wedstrijd maar tekenend voor hoe zij is, ook al hangt de knie nog aan een paar pezen, zij zal doorgaan. De mooiste pass van de wedstrijd kwam trouwens van haar. Na de bal veroverd te hebben snelden zij naar vijandelijke wateren, achterna gezeten door diverse tegenstanders, alle aandacht (scheidsrechter, verdedigers, publiek en coach) voor haar, een prachtige 1-0 situatie alleen voor het doel. Hier droom je van als speler, en toch, toch, een prachtige pass naar een vrijliggende speler die kon scoren. Chapeau, in dit team is geen plaats voor ego’s.
Tot en met het 3e partje regeerden onze dames en toen probeerde ik wat anders. Laten we voor de lol eens eigen veld press te spelen, sterker nog, ga de midvoor dubbel verdedigen. Tja, daar is een laatste partje niet voor bedoeld, 2 tegendoepunten waren mijn deel (niet de Cmeiden natuurlijk). Meewarig keken ze mij aan, oei dat doet pijn. Zullen we maar weer gewoon gas geven was het adagium, en weg waren ze.
Eindstand: 4-15
Meiden ik ben trots op jullie zowel diegene die scoorden, diegene die goed verdedigden en ook diegene die helaas niet aanwezig kon zijn.
3 wedstrijden ongeslagen, 9 punten 38 doelpunten voor en 7 tegen.