Hoe stop je een Lawine?

Met die vraag zat de coach van ZVL3 meisjes afgelopen zaterdag. Maar daarover later.
 
Isa wist het zeker, na het sublieme doelpunt van haar de week hiervoor wist zij dat het team er klaar voor was. Nu moesten ze over hun schaduw heen stappen. Haar hulp was even niet nodig.

En als een stel dartele veulens stonden ze op bekend terrein (De Wasbeek) klaar om in de gereedstaande bolides te stappen. We hadden niets aan het toeval overgelaten en volgden het spoor broodkruimeltjes.
Helaas had de burgemeester van Leiden al een afspraak anders had hij zeker al klaar gestaan om de dames welkom te heten. Enigszins teleurgesteld zijn ze toen maar direct na aankomst zich gaan omkleden om direct te starten met de psychologische oorlogsvoering. Dat ging zo voortvarend dat een team jongens aspiranten die per abuis in het verkeerde zwembad waren aangeland zich subiet terugtrokken in de kleedkamers. Raus.
Van de ‘echte’ tegenstander was nog geen spoor te bekennen, zenuwachtig snoof Moran aan de lucht of zij al iets bekends rook wat zou duiden op een tegenstander. Het duurde lang, heel lang… Nagels werden tot op het bot afgekloven, het capje van die arme Sophie kromp spontaan twee maten.
En toen kwamen zij, alhoewel, ze leken wel heel groot, heel sterk en erg volwassen, het was ook het dames team wat na ons zou gaan spelen.
Niets in deze psychologische oorlogsvoering bleef ons bespaard.
Waar bleef de tegenstander, ogen flitsten van links naar rechts, nogmaals frummelen aan het capje, allemaal vragen wie de eerste wissel zou zijn. Hier stonden volbloeds te trekken aan de teugels, wee de tegenstander die die furie zou moeten ondergaan.
Toen werd het ineens heel stil en kwam ZVL 3 de arena binnen een uitzinnig publiek schreeuwde hun kelen schor, nu zou het resultaat te zien zijn na al die trainingsuren.
Alles haalden ze uit de kast tot zelfs de kleinste dreumesen uit de D-jeugd. Wat een tacktiek om met heel kleintjes de tegenstander zand in de ogen te strooien. Ze hadden door dat wij geen dame met een bril hadden en als coach bewonder ik zulk een vernuft en scherpzinnigheid. Niet vergeten om m’n collega daarmee te feliciteren.
Ben benieuwd of ‘mijn’ meiden daar een antwoord of wisten te vinden.
 
En dat wisten ze.
Als moderne Brünhildes van de Göttedammerung betraden zij het speelveld en lieten de bal met louter souplesse van hand naar hand gaan om daarna vernietigend uit te halen.
Wat was bestand tegen dat geweld, hoe moet je zoiets stoppen. Beelden van een eenzame skiër die een lawine op zich af ziet komen doemen me voor de geest.
0-1
0-2
0-3
0-4
0-5
1-5 Ai, wat gebeurde daar, was het bastion wat Vianne had opgetrokken niet sterk genoeg. Wat was dat? Daar kwam het antwoord: Vianne had besloten spanning in de wedstrijd terug te brengen en gunde de tegenstander een punt, wat een sportiviteit wat een durf en wat een geloof in eigen kunnen.
Zweet gutste in m’n ogen en onze supporters hapten regelmatig naar adem wat gebeurde er nu weer. Pauze.
Wie had ooit gedacht dat pauzes in een wedstrijd zijn bedoeld voor de spelers, tuurlijk niet supporters en coach hebben even  tijd nodig om naar adem te happen en bij te komen. Daarna kan je met nieuwe moed en energie de leeuwinnen tegemoet treden.
Wat moet verbeterd worden, eh.
Wat gaat niet goed, eh.
Wat vergeten ze, eh.
 
Goedmoedig stellen ze dan de coach gerust, komt wel goed krijg ik dan horen en los gaat weer, op naar de 1-13. Alle meiden scoren, niemand wordt overgeslagen behalve onze keepster, die krijgt de volgende keer alle ballen.
De tegenstander hijst de witte vlag en de coach vraagt om een wapenstilstand. Ok, dat gunnen we en komen overeen dat wij deze periode niet meer gaan schieten op het doel.
Laat ze maar komen, tot je het wit van hun ogen ziet. Maar helaas, een hert zal eerder een wolf aanvallen dan dat deze tegenstander het durft de strijd aan te gaan.
Een onwezenlijk gegrom maak zich meester van de meiden, een hele periode aan de ketens, wild worden ze, ze willen weer. Gaan gaan, ga opzij of wordt verpletterd.
 
Dan de laatste periode en sporen van verbrand water worden getrokken in het water, de bal heeft het zwaar en wordt hardhandig in de touwen geworpen, nog is het niet genoeg en gaan ze door door. En eindelijk is daar het verlossende fluitsignaal
1-18.
Ik kan weer ademen m’n hart komt tot rust en de meiden lopen fluitend naar de douches.
Niet voor te stellen dat zij enige uren later gekruld naast hun ouders op de bank liggen en hun doen geloven dat ze zulke aardige en bedeesde meisjes zijn en geen vlieg kwaad doen.
 
Zij die veldtocht 2014-2015 hebben weten beter. Er zal vanaf nu met gefluister en eerbied over worden gesproken.
 Henk Trap