CM-Wedstrijdverslag- Wedstrijdverslagen- Verslagen

Nee niet letterlijk natuurlijk.

Op de een of andere manier was ik m’n pen kwijt of had ik al te veel voorzenuwachtigheid, een soort pws (pre-waterpolo-stress) een heel bekent verschijnsel bij succesvolle coaches maar dat ik aan de beurt zou zijn. In m’n stoutste dromen niet.
Inmiddels heben de meiden twee huzarestukjes geleverd maar de weg ernaar toe. Die telt, nog meer dan ik dacht.
De eerste horde die genomen moest worden was De Plas. De enige tegenstander die ons op achterstand kan zetten en dat ook gedaan heeft. Niet gehinded door stress of van enig respect kwamen de Hollandse deernes ons bad binnen. Ze waren de weken voorafgaand als ware het een mantra doordrongen van de noodzaak Sassenheim te vernederen, te verslaan of kortweg te laten verliezen. Dit zijn de meiden uit de polder. Er wordt te vaak gesproken over Godenzonen, maar de Hemeldochters zijn meer een kracht om rekening mee te houden.
Een enorme karavaan van auto’s, bussen en ik meen zelfs een postkoets te hebben gezien kwamen naar ons bad, de stemmen als schor van emotie. Hier ging Sassenheim haar Waterloo beleven.
Zoals iedereen weet sta ik dan heel bescheiden, mijn stem nauwelijks hoorbaar boven het rumor de meiden moed in te spreken. ‘Laat je niet gek maken’, hoor ik mezelf zeggen. Wat een onzin, kijk naar die koppies en probeer te bedenken wat daar in omgaat. In gedachten zijn ze hun wapens aan het slijpen, de taktiek nog een keer door te nemen, het lukt Moran bijna om even stil te zijn maar dat is iets te veel gevraagd. Jose kijkt me niet begrijpend aan, meen je dat nu. “Ik in het doel”, met een gortdroge keel kan ik alleen maar knikken. Zo moeten de Spartanen zich gevoeld hebben toen ze in het jaar 480 voor Christus de Perzen tegenhielden.
 
“Als we vechten met moed, dan is zelfs dit aantal genoeg om de Perzen te stoppen.” Met deze woorden vertrok de Spartaanse koning Leonidas met 299 soldaten richting de bergpas bij Thermopylae. Daar zouden zij –volgens de overlevering- ruim drie dagen stand houden tegen een overmacht van maar liefst 2,6 miljoen Perzen.
 
Nou, zeg me dat het niet waar. 12 meiden uit Nieuwkoop tegen die donsjes uit Sassenheim en omstreken. Vluchtig bekeken waren die meden gemiddeld 1,5 kop groter. Dit zou een Titanenstrijd worden.
Al snel werd duidelijk waarom, het 1^e doelpunt is voor De Plas 3:32 Jenny Schutter 0-1, gelukkig had Peter Bijman z’n dochter die avond niet laten slapen en eten en kon Nina gelijk scoren 1-1. Vriendin tot op het bot op 3:07 Quinta 2-1 en De Plas aan de noodrem 0:57 Jennifer van Wijk U20. Gaan we wat met een man-meer doen of niet, collectief werd besloten dat niet te doen. (tja, ik hoor duidelijk niet bij het collectief).
 
2^e part Keeper Carlijn Raven een Strafworp en direct daarna Moran 3-1. Ah, de motor loopt en begint op toeren te komen, 3:47 Lynn 4-1 maar geheel onverwachts Jenny Schutter 4-2 (toepasselijke naam) en Lyn zweert wraak 5-2. Oh jee, een vrouwen battle Jenny Schutter 5-3.
Mijn hemel wat gebeurt hier, Nina trekt haar modder T-shirt aan, jaagt de varkentjes weg 6-3 (hoor ik haar nu roepen zwientje tik).
Doe dat nu niet, riep ik nog en ja hoor Jennifer van Wijk 6-4. Dit gaat niet goed aflopen.
Vlak daarna een aardig meisje uit Voorhout, oogappeltje van de voormalig trainer veelbelovend bij het helpen met oversteken van oudjes, een Schwalbe van de eerste orde, Quinta U20. Foei.
 
3^e part. Rigoreuze acties Jose op doel en Vianne spelen.
Wederom onze koevoet uit Voorhout, Quinta U20 en Sam Egberts bestraft dat, 6-5.
Isa, ik schreeuw, ik piep en krijs hoger dan die 90 dB van Saphira, Isa en ja hoor een backhand-tater-lop-doordruk-hoog en laag tegelijkertijd bal, 7-5. Ik maan om stilte om dit moment vast te leggen, maar de ouders van Isa springen bijna in het water, wacht niet doen, een opstootje. Gelukkig het publiek terug op de banken.
Het spel wordt steviger Jennifer van Wijk als eerste U20, gevolgd door Moran ook een U20, met bloed doorlopen ogen even naar de kant en hup girl go. De eerste paar meters als de Tirpitz door het water en op zoek naar de bal, hier met dan ding , Moran 8-5. En als je ergens op kan bouwen is dat wel onze Saphira, vanuit een bijna onmogelijk hoek een prachtige boogbal, zo hoog, zo ver, minutenlang bleven we dat ding nastaren totdat hij als een geleide wapen naar beneden kwam, Saphira 9-5.
4^e part. Als ze op stoom is, dan wil ze meer, en ja hoor. Onnavolgbaar Isa 10-5. Wederom De Plas, Sam Egberts een U20 vlak daarna afgestraft door Vianne 11-5 en even later Quinta 12-5. Opnieuw Sam Egberts in de fout U20 en vlak, zei ik vlak, ik bedoel heeel vlak voor tijd op 0:02 Quinta de laatste 13-5.
 
Wat een prachtige generale.
 
 
 
En dan 1 week later.
Met de coach en coach-in gaat het slecht, het begrip zenuwen is een understatement. Platgebeld door al die ouders, als dit niet ophoudt dan haal ik m’n dochter ervan af. Je zorgt maar dat ze winnen. Diverse avonden het bestuur aan de lijn, een huisbezoek van het voltallige waterpolobestuur. Je zorgt er maar voor. Alle trainingen hebben we zodanig ingericht dat ze, de meiden, kunnen schitteren. Nooit eerder in de geschiedenis zo vroeg in het seizoen, nooit eerder in de geschiedenis een C-meiden team, nooit eerder, nooit eerder..
Eenzaamheid en vrees strijden om mijn ziel, het voelt als een niet te winnen strijd. Moet ik de sleutel overgeven, moet ik een betere ervaren kracht vragen om het stokje over te nemen.
Neen, Ik recht m’n rug en kijk in de spiegel. Hier moeten ze het mee doen. Alle afspraken worden afgezegd, m’n vrouw aan de kant, m’n zoon naar kostschool, alles wijkt.
En nu blijkt dat in meer gezinnen deze strijd heeft gevoerd, die ochtend, verbeten gezichten bij de training, geen lachje, geen grijns, alleen een sluwe blik en steeds dat knipoogje naar elkaar.
Girl-power, pur sang.
 
Leo Lindhout had een prachtige geluidsinstallatie gehuurd en dreunende bassen galmen door het bad. Een gestage stroom familie, vrienden, ZVS-ers en vage kennissen vullen de banken. En ook daar Bodegraven, 12 meiden sterk en sterk zijn ze. Prachtige wedstrijden hebben ze dit seizoen al gespeeld. De laatste keer dat wij ze zagen hadden we nipt gewonnen 4-7. Ze zijn niet gekomen om te verliezen. Ze weten wat er op het spel staat, het kampioenschap. In punten zijn we bijna gelijk, Sassenheim 1 wedstrijd meer gespeeld, maar voor de rest alles hebben ze overtuigend gewonnen. En, het gaat niet alleen om de punten. Onderling zou worden uitgemaakt worden wie de ware kampioen is van seizoen 2014-2015. Het onderling resultaat zou alles uitmaken. Dit gingen ze niet weggeven.
Ik krijg de unieke gelegenheid iedereen welkom te heten en een paar zinnen te zeggen en samen met het publiek af te tellen. En tegelijketijd stormen ze in het water, de golven slaan stuk tegen de muur, maar wat kan het ons schelen. Spektakel zal te zien zijn.
Groot was onze schrik die ochtend toe onverwachts Romy melde dat ze te ziek was om mee te doen. We moeten ons daar overheen zetten. Naomi zou het doel met haar leven gaan verdedigen en iedereen werd nog eens op het hart gedrukt om er voor elkaar te zijn.
Het fluitsignaal en weg, aanval, tegenaanval, aanval. Bloedstollend en vlak voor tijd een meisje uit Bodegracen aan de noodhendel, Anne-Jeth De Groot U20. Helaas geen verzilvering en die part bleef het doelpuntloos, een unicum.
Opnieuw, gewisseld. De 2^e part, aai nu iemand van Sassenehim,Isa U20 en waar ik bang was gebeurd Nicole van Jaarsveld 0-1, een verzilvering van de man-meer. We staan op achterstand. Toch ook Bodegraven in de fout, Nina van ’t Hoog U20. We laten de man-meer voor wat hij is, een zeurende chauvinist. Wat later Nina 1-1 voor een verlossend schot, ik word gek van vreugde en keel Sanne. Tranen in m’n ogen en het team op de bank in extase. Zou het mogelijk zijn.
De 3^e wederom flink strijdend beide kanten op, geen van de ploegen geeft ook maar 1 cm gewonnen tot uiteindelijk Quinta 2-1 weet te scoren. Dit zou voldoende moeten zijn, maar er is zo veel mogelijk. Dit is wel Bodegraven.
Wat zeg je in de pauzes, kan je ze nog 1 part opzwepen, hebben ze het nog, nog 1 keer meiden. Dit wordt geschiedenis.
Fluitsignaal de 4^e part begint en al snel moet Bodegraven aan de rem trekken, Femke Turkenburg U20, Sassenheim zouden ze. Nee, tuurlijk niet. Doe niet zo gek. Lynn kijkt me aan alsof ik, ja wat eigenlijk. Leidt de meiden niet af, hoor ik mezelf zeggen. Go-Go
Er is nog te veel mogelijk, een kanteling kan nog steeds. Maar er is 1 meid, 1 vrouw, 1 dame die respect verdient. Die ontzag oogst, bewondering en diepe dankbaarheid.
Naomi.
Hoeveel prachtige, harde, loepzuivere schoten er op het doel zijn gelost is niet te tellen, en alles houdt ze tegen. Is deze meid wel echt. Beste lieve ouders van Naomi, hoe zit dat.?
Met bovenmenselijke krachten weten Jose en Saphira regelmatig de overmacht aan Bodegraven meiden te verdedigen, kin op de schouder en hou hem daar.
Ineens de niet te volgen Isa 3-1 op haar eigen wijze een prachtig schot. We worden gek. Nog 3 min te gaan dit kan toch niet meer mis gaan.
Bodegraven blijft aandringen en probeerd van alles, strijdend gaan ze dit bad verlaten, alle respect. Deze wedstrijd is een voorbeeld hoe waterpolo gespeeld moet worden. En dan, ineens terwijl de scheidrechters de longen volzuigen met lucht om nog 1 keer de fluit te laten klinken met 1 seconden op de klok. 1 pass, in 1 keer onder controlle, 1 snelle blik, 1 schot en 1 prachtig doelpunt. Lynn prachtig, 4-1.
 
Onderstaande foto doet hun geen recht en ik hoop snel een betere te krijgen maar dit zijn de leeuwinnnen. De vereniging is trots op jullie. Bedankt voor het mooie seizoen.
 
—————————————————————–
Elke week schrijft Henk Trap Jr. een exclusief verslag voor ZVSassenheim.nl