Soms zijn er van die westrijden die moeilijk zijn samen te vatten.

Hoezo, hebben ze verloren dan? Voordat ik daar een antwoord over geef. Laat ik de lezer eens een paar weken terug in de tijd nemen.

Om de overdracht van coach goed te laten verlopen had Harry phpd, mij uitgenodigd in de krochten van een Voorhouts stulpje. Daar werd even een doekje open gedaan over het team, de speelsters en de verwachtingen over de tegenstanders. Daar werd “Den Angst Gegner” geboren. Ons Waterloo zou zich waarschijnlijk in de polder gaan volstrekken sprak Harry met overslaande stem. Stil, ongeduldig (wie kent haar niet) zat een meisje op de achtegrond te luisteren, haar ogen werden vochtig en een vette glimlach gleed over haar gezicht.
Daar had ik op moeten letten, weg met al die adviezen. Maar goed als naief beginnend Meisjes coach, al die 35 jaar waterpolo voorbereiding hadden tot dit moois geleidt, dacht dat die adviezen gevolgd moesten worden.
Dus….
In diepste geheim hebben we een team wekenlang in de blubber van Nieuwkoop, de hooizolders en wat voor moois ze daar nog meer hebben, rond laten kruipen om elke beweging, tacktische aanwijzing en verzuim te noteren van hun meiden. Avonden zijn Sanne en ik bezig geweest om dat te analyzeren, tegentacktieken ontwikkelen, weer omzetten naar trainingen, voedseladviezen tot zelf een heuze psychoanalytische zeurzwam.
Met al dat in de bagage gingen we op weg, in colonne. Ieder lid geteld, afritten laten afzetten en niets aan het toeval over gelaten.
 
Hoe moet die Napoleon zich hebben gevoeld toen die bij de Berezina stond zijn troepen overziend. Hevig transpirerend ging ik met lood in de schoenen naar binnen. Nog 1 blik naar de meiden en ik moest ze los laten, weg, weg uit ons zicht. Zouden we ze en hoe(!) nog terug zien.
Ja hoor. Wees gerust. Als ze Gorrila mannetjes waren geweest hadden ze luid roffelend op de borst hun komst aangekondigd. Nu klonk er een luid Aiii. Even een nuftig knikje en het bad was hun.
Het is belachelijk dat je voor zo’n binnekomst niet direct een punt krijgt.
 
Wat ga je als coach zeggen op zo’n moment, ik hoop dat iedereen zo’n magisch moment een keer mag meemaken, heel sereen de ogen starend in de verte en totaal niet geconcentreerd op het hier. Na dat een uur of twee te hebben aangezien durfde ik toch een begin te maken met de voorbespreking. En net toen ik dacht dat alles was begrepen, WE het onderschreven, kwam er zo’n xxx met de vraag of we press halve veld moeten gaan spelen.
Nu vraag ik jullie allemaal, wat je in mijn geval zou doen. “Twee van die hemels blauwe ogen keken de trainer aan”. Moet ik dan simpelweg Neen zeggen. Tuurlijk zeggen al die ouders in hun dagelijkse puberstrijd “Nooit toegeven, houdt stand”. Ik was zwak en gaf toe, derhalve komen de eerste paar minuten op mij conto.
 
Volkomen gedesoriënteerd gingen de meiden met zo’n taktiek te water. En ja hoor 1-0.
Het have veld press werd door de schrik uitgelegd als: “op een afstand van 3 m van je tegenstander liggen en kijken hoe die de bal er in gooit”. Tja leermomentje.
 
Ik piekte even naar de 98 dB en brulde de meiden toe dit niet de bedoeling was en het roer om moest, ik leek wel een Rita Verdonk. Opjagen die meiden van Nieuwkoop en ja hoor goed old Lynn; 1-1. Volgens gerucht voeren haar ouders haar stukjes waterpolobal en krijgt zij gechloreerd zwemwater-Thee te drinken. In ieder geval een prachtig doelpunt, dit had de coach nodig.
Uitzinnig van opgekropte ondeugd werd Quinta voor 20s weggestuurd, hoe moeten we dat verlies dragen, simpel we laten haar scoren 1-2 en voor wie niet op zat te letten nog een keer 1-3. Mooie uitgespeelde kansen, prachtige doelpunten. Vlak voor het einde van dit partje nog een tegendoelpunt 2-3. WAT??
Als jullie het zo willen, en toen ging het hard. U20 wit, echter wij doen niet aan man-meers. Dit super gefeminiseerd team stoort zich zo erg aan de term man-meer dat ze uit protest daar niet in meegaan. Alleen velddoelpunten, tja Moran daar sta je dan. Wat doe je dan met de 5m? Strikt genomen geen velddoelpunt.
Wat dacht je van “koop maar een nieuw net”, moest ze gedacht hebben en 2-4.
Wederom U20 wit, maar nee, wij doen niet aan man-meers. Dus ook die kans…En even later de coach lette even niet op 3-4.
 
3^e partje; Isa 3-5, mooi frummeldoelpunt, Jose 3-6, Moran 3-7, Isa wederom 3-8. Ok, boodschap is duidelijk. Maak nooit een draak en zeker niet een vrouwelijke draak wakker, dan krijg je toch een pak voor je broek.
 
4^e partje; Moran van de midachter zigzaggend naar voren 1 lange rush en de bal door de keeper, door het net het zwembad uit (3-9). Wat een geklooi, eerst fierljeppend de sloot over om de bal weer op te halen voordat we verder konden. Maar we lagen op stoom, Jose in een waas dwars door de tegenstander veel gekrijs een moeder tierend op de kant en 20s lang mocht zij op wraak wachten, Nina 3-10. Hoe bedoel je uitspelen.
Vianne er uit voor 20s maar haar wraak was sterk 3-11. En toen een 5m voor ons, wie Moran daarvoor had gezien wist dat de keeper vreesde. Zou ze de nieuwe dag nog aanschouwen en ja hoor ze hield de bal, althans stuiterde het terug. Moran zeeg ineen en toen vanuit het niets een Saphira de bal toch erin gedrukt3-. Een treiteren nanana van haar hoor ik nog steeds in m’n oor. Ben benieuwd of Moran daar ook nog last van heeft.
 
Ok De plas gaf een prachtig schot en hoe goed Naomi de hele wedstrijd had gekeepd, dit was een beauty; 4-11
Maar wie Isa kent, ze was niet tevreden, 4-12, Zo kan alleen zij doelpunten maken.
 
En wat schreven de meiden over Naomi, onze keepster; (let wel hun tekst)
“Zonder onze geweldige keepster Naomi hadden wij nooit zo goed kunnen spelen”. Daar sluit ik me van harte bij aan.
 
De stand tot nu toe; Meiden Sassenheim 1, echter ook BZ&PC en SVH alles gewonnen.
Het wordt spannend, over 2 weken Sassenheim-BZ&PC.
—————————————————————–
Elke week schrijft Henk Trap Jr. een exclusief verslag voor ZVSassenheim.nl